'Home' for christmas
Cor hield van kerst. Als december op de kalender naderde, was hij vaak de eerste in de straat die een boom in de huiskamer zette en die prachtig versierde. Hij genoot van de glinstering van de ballen, de lichtjes die in de ramen weerspiegelden – van de hele sfeer. Kerst had bij hem een speciaal plaatsje in zijn hart.
Toen Cor eind november overleed, waren zijn dochters het snel eens: in de garage, waar pa werd opgebaard, moest ook een kerstboom komen. Ze waren nog maar amper bekomen van de snelheid waarmee Cor naar de eindmeet was geracet. Vijf weken eerder was er nog niets aan de hand. Corona had er bovendien voor gezorgd dat ze niet met hele gezin bij hem hadden mogen zijn. Dat stemde extra verdrietig.
Maar ze kregen het voor elkaar. De garage werd in een paar uur tijd veranderd in een sfeervolle rouwkamer. De grijze muren werden bekleed met donkere gordijnen. De kleinkinderen schreven behangpapier vol met lieve groeten aan hun opa, hingen tekeningen op en op een zijtafeltje werden foto’s en kaarsjes neergezet. En… er kwam een kerstboom. Compleet met ballen én lichtjes. ‘Hij had het toch eens moeten zien…’
Een paar dagen later kwamen de kleinkinderen in de garage van de overbuurman – de eigen garage was immers bezet – bij elkaar om samen met mij de kist van opa Cor te beschilderen. De oudste kleinzoon was er niet bij. Hij had twee weken eerder zijn oma van vaderszijde verloren en zijn vader lag nú met corona op de IC – het was veel wat de familie te verstouwen kreeg. Hij had even een paar uurtjes rust nodig. Begrijpelijk. De anderen waren er wel. Het schilderen was een welkome afleiding.
Die anderen verfden een snor op de kist (opa Cor had een snor), een keu met ballen, vlinders, zonnebloemen, sterren en een van de kleinzonen had het idee om óók op de kist een kerstboom te schilderen. Die kwam er, op het deksel. Met ballen én lichtslingers. En al schilderend, begon hij kerstliederen te zingen en galmde de rest met hem mee. ‘Felice navidad, felice navidad… próspero año y felicidad’. Opa had het eens moeten horen…
Een paar weken na de uitvaart liet Cors vrouw zich ontvallen dat het toch wel heel jammer was ‘dat onze pap met kerst niet thuis is’ en ze doelde op de as, die pas in de week na kerst mocht worden opgehaald. Ze miste hem zo, de as zou de pijn een beetje kunnen verlichten. Een van de dochters belde mij: ‘is het mogelijk…?, misschien….? iets eerder…?, ons mam zou er zó blij mee zijn…’
Wie niet waagt, wie niet wint. ‘Probeer het via het bedrijfsbureau van Dela’, adviseerde een medewerkster van het crematorium. ‘Dat kan een verzoek indienen bij de officier van justitie.’ Zo gezegd, zo gedaan. De officier wilde meer dan alleen maar een verzoek met een goede reden. Hij moest de akte van overlijden erbij hebben, een identiteitsbewijs van Cor en de doodsoorzaak op papier.
Het was even verzamelen, nog eens bellen, nog eens mailen en op maandag kwam het verlossende woord. ‘De as van Cor mocht voor deze keer een paar dagen eerder worden opgehaald.’ Een mooi kerstgebaar. In de drukke agenda van het crematorium kon ook nog een gaatje worden gevonden. Dinsdag al konden Cors vrouw en dochter de as ophalen.
Cor is weer thuis – ‘home’ for christmas, de dagen waar hij zo van hield.
