‘En kent ge Susanne nog?’, vraagt zijn echtgenote. ‘Ken-nie’, zegt ie. ‘Awel, ge kent Susanne toch nog wel?’, probeert ze weer. Maar opnieuw schudt hij zijn hoofd. ‘Ken-nie’. Twee glazige ogen staren me aan, een holle blik die inderdaad geen enkele herkenning verraadt. Hoe anders was dat tot voor vier jaar geleden? Als ik hem zag, was daar meteen een brede lach. Een stevige hand, drie kussen. ‘Awel Susánne’, klonk het dan. Hij sprak het altijd uit op zijn Frans, met de nadruk