Ik kan goed luisteren. Vind ik zelf… Maar ik ben nóg beter in vragen stellen. Hoe kan het ook anders als je daarmee al meer dan dertig jaar je boterham verdient? Maar soms ben ik té, aldus de dochters. Als ik bijvoorbeeld nieuwe vrienden en vriendinnen het hemd van het lijf vraag. ‘Zeg mam, het is geen interview….’ Of als ik alles wil weten van mensen die we op vakanties ontmoeten. Interesse noem ik dat. Maar de dochters vinden me vooral nieuwsgierig. Nou vooruit, ik weet het

We zaten samen met de kinderen van Anna en hun partners om de houtkachel in de kamer. Buiten regende het en rukte een kille novemberwind de laatste blaadjes van de bomen. Binnen zorgde het brandende hout voor een aangename warmte. We waren bij elkaar gekomen om te praten over Anna, die een paar dagen eerder vrij plotseling was overleden. Wat zouden de kinderen gaan zeggen bij de uitvaart, hoe konden ze het kort en bondig houden en het toch mooi verpakken? 98 jaar en 8 maanden

Allerzielen nadert en dat betekent aandacht voor de doden en alles wat daar omheen hangt. Speciale bijlages in de kranten – voor die van het ED mocht ik zelfs nog een bijdrage leveren. Nieuwe boeken op de markt, programma’s op tv én deze week de doop van een nieuwe begrafenisglossy – zo althans werd het blad in de kranten van de Persgroep genoemd. ‘Concurrentie voor Salut!?’ werd mij via de app van diverse kanten gevraagd. Nee, zo zie ik het niet. Vorig jaar rond deze tijd k