Nagesprek op zondagmiddag. Gebeurt niet zo vaak, maar het kwam zowel de familie als mij goed uit. ‘We zijn dan toch bij tante Annie’, liet een van de neven weten. Haar huis moest immers nog worden leeggeruimd. Twee weken eerder was het afscheid geweest van tante Annie. Ik kende haar vooraf niet, maar kreeg in de dagen tussen haar overlijden en de uitvaart zoveel mooie dingen over haar te horen dat ik postuum van haar ging houden. Ze was maar klein, 1,53 meter slechts, maar ze

‘Mag ik mijn handen eromheen leggen?’, vroeg ze. ‘Natuurlijk’, was het antwoord, waarna ze haar handen om de schedel legde, die zojuist uit de grond was gehaald. Ze sloot haar ogen. Wat ze dacht en wat ze voelde, ik kon er slechts naar raden, maar wat was het een bijzonder moment op deze ijskoude februari-ochtend. De zon schitterde hoog aan een helderblauwe hemel. Op het gras lag een laagje rijp. Vanaf een uur of acht waren drie mannen op het kerkhof bezig geweest om een graf