Eigentijds

Soms kom je mensen tegen met wie je meteen een klik hebt. Je voelt dat je op dezelfde golflengte zit, hoewel je ze amper kent. Ik had dat met Yvonne.

Een jaar geleden kocht ze een schilderij van mij, via de website. Toen ik las dat ze in Leende woonde, bood ik aan het schilderij te brengen. Ik moest immers twee dagen later toch in Leende zijn. Het werd een leuke ontmoeting. Ik dronk een kop koffie bij haar. Zij vertelde dat ze vormgeefster was, veel boeken, tijdschriften en folders maakte, maar dat ze bezig was het roer om te gooien: ze was gestart met een opleiding voor uitvaartbegeleider. Ze had gemerkt dat het maken van rouwkaarten haar de meeste voldoening gaf: iets betekenen voor anderen in verdrietige tijden.

Toen een half jaar later mijn moeder overleed, moest ik meteen aan Yvonne denken. ‘Zou ze al klaar zijn met haar opleiding?’ Ik stuurde haar een berichtje via Facebook. ‘Nee’, antwoordde ze in alle eerlijkheid, maar ze gaf aan de uitvaart tóch wel te willen regelen. ‘Alleen weet ik niet of jullie het met mij aandurven.’ Dat durfden wij wel. ‘Een jonge ondernemer moet je kansen gunnen’, vond mijn broer.

Samen met Yvonne maakten we er een mooie, onvergetelijke uitvaart van. Een eerbetoon, met muziek, toespraken, foto’s en een kleine herinnering voor iedereen die aanwezig was. Toen ik later een vormgever (m/v) zocht voor een familieboek, belde ik Yvonne. We werkten een paar dagen samen, waarin we het heel vaak hadden over zingeving, voldoening en hoe die wensen samen kwamen bij een afscheid. We bleken over heel veel zaken rond dood en uitvaart hetzelfde te denken: nee, niet die grijze jassen van de DELA, nee, niet die kromgebogen oude mannetjes langs de baar…

Nee, niet volgens de strakke regeltjes van een pastoor in een kerk - tenzij de mensen dat zelf willen – maar op een plek die iets betekende voor de overledene: de voetbalkantine, de stamkroeg of gewoon in de buitenlucht, in het bos, een park.

Een afscheid moet warm en waardig zijn - met emoties natuurlijk -, maar vooral passen bij de man of vrouw die is overleden. Samen bedachten we hoe we een uitvaart konden vormgeven, persoonlijk en eigentijds. Samen bedachten we ook hoe we de dood meer bespreekbaar konden maken. Want in tegenstelling tot andere culturen duwen we het hier weg. We praten er liever niet over, willen er ook niet over nadenken.

Ons brainstormen leidde er toe dat Yvonne huiskamerbijeenkomsten ging organiseren. Avonden met koffie en appeltaart, waarin ze uitleg gaf over uitvaarten. Wat is er allemaal mogelijk? Wat kost het? En zit je vast aan de DELA als je daar verzekerd bent? (Antwoord: Nee!)

Ons brainstormen leidde er ook toe dat ik ineens zag hoe mooi mijn talenten – schrijven, spreken, organiseren – in het vak van uitvaartbegeleider samenkomen met een andere wens van me: meer betekenen voor anderen.

Gevolg: vorige maand ben ook ik gestart met opleiding. Het ziet er dus naar uit dat mijn loopbaan een heel andere wending gaat krijgen dan ik een jaar geleden had gedacht. Waar de verkoop van een schilderij én een klik al niet toe kunnen leiden.