Mijn pa wilde géén euthanasie. Zelfs geen palliatieve sedatie. Hij wilde de beker legen tot de allerlaatste druppel. ‘Meneer Groeneveld, je hoeft niet zo te lijden. Als je wilt, kan ik je medicatie geven. Dan voel je geen pijn meer, dan ben je niet meer benauwd, ben je niet meer angstig…’ De huisarts heeft het hem niet één keer, maar wel vijf of zes keer voorgehouden, maar elke keer schudde hij heel bewust zijn hoofd. ‘Nee, nee, nee.’ ‘Maar kun je dan nog wel van het leven ge

Het was een bijzonder moment, vorige week zaterdag. De lente buitelde over ons land. Mensen liepen in korte broeken en in rokjes door de straten. Overal vrolijke gezichten. Blaadjes spatten uit de bomen, vogels waren druk in de weer om voor hun eitjes een zacht en comfortabel wiegje te bouwen. Alles ademde nieuw leven. En ik zat binnen, naast het bed waarin mijn vader al vijf maanden ziek lag te zijn. Hij had niet veel meer te missen. Een dag eerder was er een morfinepompje g

De dood blijft een onvatbaar fenomeen. Hij kan bij je aankloppen op de meest ongelegen momenten, als je nog jong bent, vol plannen zit, er totaal niet op gerekend hebt. En hij kan razendsnel te werk gaan. Je krijgt dan niet eens meer de kans om afscheid te nemen van je geliefden. Maar hij kan ook tergend langzaam opereren. Dan klopt hij zachtjes op je deur, en blijft hij kloppen, maar elke keer als je opendoet, heeft hij zich weer verschanst. Achter een boom of een heg. Dan s