Fleecevesten

Wat te doen met de kleren van een overledene?

‘Ach’, dacht de kersverse weduwe, ‘laat ik ze maar snel opruimen.’ Elke keer die confrontatie met wat niet meer is…, ze wilde er liever niet aan denken… En dus sorteerde ze alles netjes in stapeltjes en bracht het samen met een vriendin naar de kringloopwinkel van de Jacobushoeve in Vessem. Er zat nog genoeg bij waar anderen blij mee konden zijn. Overhemden, soms maar amper gebruikt. Stropdassen nog van uit de tijd dat hij elke dag voor zijn werk ‘een meneer’ moest zijn. Lange broeken, zowel met plooi als simpele jeans. En jassen natuurlijk…

Jawel, het had haar best wel iets gedaan, toen ze de dozen in Vessem had achtergelaten. Alsof ze opnieuw een stukje van haar man had afgegeven.  

Maar daarna voelde ze opluchting. Zo. Dat was gedaan. Daar hoefde ze haar kinderen niet meer mee te belasten als ze straks naar een kleinere woning ging verhuizen en er nog veel meer naar de Jacobushoeve kon… 

Blij vertelde ze haar kinderen dat alle kleren van papa al waren opgeruimd.

Maar ze kreeg niet de reactie, waarop ze had gehoopt.

‘Ook zijn rode fleecevesten?’ Ja, ook zijn rode fleecevesten. De vesten waarin hij zich de laatste jaren het liefst hulde. Lekker warm, behaaglijk. Ze pasten perfect bij de crocs, die hij graag aan zijn voeten droeg – om wat anderen daarvan vonden, maalde hij niet.

Die fleecevesten…. Nee, niet die…! ‘Wat had ik die graag nog een gewild’, reageerde een van de dochters. ‘Ik zou ze zelfs niet eens gewassen hebben…’

Dan had ze zijn geur nog eens kunnen opsnuiven… Ze had die vesten aan kunnen doen op moeilijke momenten, lekker weg willen kruipen in wat ooit om zijn sterke lichaam had gezeten, zich omarmd willen voelen door de zachte stof, die ook hem had verwarmd.

Ook de andere dochter had nog graag zo’n vest gewild.

Maar dat gold blijkbaar voor meer mensen, want toen ze snel daarna naar de Jacobushoeve gingen, bleken er heel veel kleren van pa nog te liggen of te hangen, maar niet de drie rode fleecevesten….

En wat doe je dan? Oproepje in de krant? Op Facebook? Ze dubben er nog over…

Tja, de kleren van een overledene. Sommige mensen bewaren ze nog jaren. De jas blijft aan de kapstok hangen, de pet op de hoedenplank. Alsof de overledene er gewoon nog is… Anderen laten er iets van maken, een troostdeken van verschillende lapjes, een knuffel, als er onder de nabestaanden ook kinderen zijn. Anderen laten er een kussen van maken of een slinger met vlaggetjes om op te hangen als er verjaardagen zijn. Zo is de overledene er ook een beetje bij. Anita van Dooren uit Leende, die mij weleens helpt bij uitvaarten, kan dat als geen ander. Haar onderneming heet Adoore. Op haar website www.adoore.nl zijn voorbeelden te zien. Nabestaanden zijn altijd blij met haar creaties.

Terug naar de rode fleecevesten, de weduwe had er zelf ook een. Die heb ik op de foto gezet, toen ik vorige week bij haar was om nog wat bedankkaartjes af te geven en zag hoe verdrietig ze was. Wie weet… is er onder mijn lezers iemand die onlangs zo’n rood vest heeft gekocht in Vessem. Weet dan ook dat je er iemand ongelooflijk blij mee kan maken als je het terugbrengt of je even bij mij meldt. Ik breng de boodschap graag over en uiteraard krijg je het geld dat je ervoor betaalde terug.