Alleen verder

Ik kwam haar tegen in de bibliotheek. Onder haar arm droeg ze een stapel dikke boeken. Op haar hoofd zat een pleister. ‘Gevallen?’, informeerde ik belangstellend. Ze schudde haar hoofd. Er was een stukje huid weggehaald, waarin wellicht kankercellen huisden. Het was niet de enige kwaal die ze onder de leden had, vertelde ze. Er waren ook vlekjes op organen gezien. Kortom, het verging haar niet al te best.

Een jaar geleden had ik de uitvaart van haar man mogen begeleiden. Een fijn stel, nooit kinderen gekregen, wat ze allebei een ‘groot verdriet’ hadden gevonden. Gelukkig hadden hun broers en zussen wel kinderen – die konden het gemis een beetje compenseren.

En toen viel hij ineens weg…

Juist nu had ze meer dan ooit een schouder nodig. Om op te leunen, om op uit te huilen.

Een luisterend oor, om haar leed mee te delen.

Ze gaf toe dat ze dat het meeste miste. En iemand om mee te gaan naar het ziekenhuis, als er weer een onderzoek was gepland of wanneer ze was uitgenodigd voor de uitslag. Haar broers en zussen hadden genoeg aan zichzelf. Ook al oud, ook volop problemen…

Ik denk vaak aan ze, de mensen die alleen achterblijven in de fase van hun leven dat ze hulp, ondersteuning, dat o zo belangrijke luisterende oor het meest nodig hebben. En ja, dan kun je kinderen hebben, maar die hebben tegenwoordig allemaal volle agenda’s en vaak ook genoeg eigen problemen.

Als uitvaartbegeleider heb ik de neiging die mensen te beloven dat ik nog weleens langskom. Maar ik weet dat ik dat beter niet kan doen. Niet alleen om afstand te nemen – je kunt nu eenmaal niet het leed van al die mensen op je schouders nemen – maar ook om geen valse verwachtingen te wekken. Meestal komt het er simpelweg niet van…

In het begin heb ik het nog weleens gedaan. Ik herinner me het bezoek aan een oudere man, die intens verdrietig was om het verlies van zijn vrouw met wie hij al zo lang samen was. De man had zelf ook kanker, wist dat hij niet lang meer te leven had. Ik zocht hem een half jaar na de uitvaart van zijn vrouw nog eens op en we hadden samen een fijn gesprek. Over ‘vruuger’. Later hoorde ik van zijn kinderen hoe zeer hij dat op prijs had gesteld.

Ook nu wil ik beloven dat ik wel een keer langskom… Omdat ik meevoel… Zo graag haar luisterend oor wil zijn, maar ik weet dat ik maar twee oren heb en die luisteren al zo veel…. Bovendien gooi ik het niet makkelijk van me af…

Wat ben ik daarom blij dat er steeds meer rouwcafés komen in Nederland, plekken waar mensen die alleen achterblijven naar toe kunnen, om elkaar te ondersteunen. Ik weet het, er ligt een grote drempel voor de deur, maar het kan wel veel steun, erkenning en herkenning geven.

Ze vertelde dat ze afleiding zocht in boeken en dat ze een levenstestament heeft laten opmaken. Als het niet meer gaat, wil ze snel een spuitje.

Ik knik – was het maar zo gemakkelijk…

Ik wens haar sterkte, staar haar na en ze blijft nog een poosje in mijn hoofd hangen. Ik hoop dat een soortgelijk scenario mij bespaard blijft. Wat heb ik het met haar te doen…