Tante Annie

Nagesprek op zondagmiddag. Gebeurt niet zo vaak, maar het kwam zowel de familie als mij goed uit. ‘We zijn dan toch bij tante Annie’, liet een van de neven weten. Haar huis moest immers nog worden leeggeruimd.

Twee weken eerder was het afscheid geweest van tante Annie. Ik kende haar vooraf niet, maar kreeg in de dagen tussen haar overlijden en de uitvaart zoveel mooie dingen over haar te horen dat ik postuum van haar ging houden. Ze was maar klein, 1,53 meter slechts, maar ze was wel altijd de mater familias van de familie geweest, zeker na het overlijden van haar ouders, die ze tot hun dood had verzorgd.

Ze hadden zelfs bij haar ingewoond, nadat ze op latere leeftijd nog was getrouwd. Helaas had ze maar kort van het huwelijksgeluk had kunnen genieten. Dertien jaar na de bruiloft was haar man plotseling overleden.

Zelf had ze nooit kinderen gekregen, maar ze was als een moeder geweest voor de vele neven en nichtjes van haar negen broers en zussen. En ze was als een moeder geweest voor de vele tientallen, nee honderdtallen kleuters die ze als juf onder haar hoede had gehad. Iedereen in het dorp kende juffrouw Annie. Ze had in de jaren vijftig als eerste een speelkleed in de klas geïntroduceerd, omdat ze spelen voor kleuters belangrijker vond dan leren en ze had altijd gekeken naar wat kinderen wél konden, niet naar wat ze niet konden. Iedereen op school vond haar een schat en dat was ze ook volgens de neven die samen met de pleegdochter het afscheid mee regelden.

Een mooi afscheid, waarin zelfs nog het lied werd gezongen dat ooit voor tante Annie was geschreven. Op de wijze van ‘Daar is Swiebertje’, begeleid door piano. Het gebeurt niet vaak, maar iedereen in het crematorium zong luidkeels mee.

93 had ze mogen worden, maar ze stond nog volop in het leven.

En nu is een klein deel van de familie bijeen om haar grote huis leeg te ruimen. De beelden doen mij denken aan de weken dat mijn zus en ik het ouderlijk huis van alle spullen én herinneringen ontdeden. Overal dozen. De ene volgestouwd met boeken, de andere met bloemvazen – ‘waar moeten we het toch laten?’

Er komt van alles boven water. Een nooit gebruikt peper- en zoutstel, nog in de verpakking. Diploma’s uit een grijs verleden in prachtige sierletters. En overal plastic zakjes met van alles en nog wat erin. Tante Annie bewaarde alles in plastic zakjes.

Een van de neven komt met nagenoeg nieuwe zwarte laarzen naar beneden. ‘Welke maat heb je?” vraagt hij. Het was te denken, ze zijn te klein…

We kijken samen terug op de uitvaart, terwijl er koffie en thee wordt geschonken in de serre – met koeken, in de geest van tante Annie. Buiten regent het pijpenstelen. Het huis zal in de verkoop gaan en ik weet dat belangstellenden ervoor in de rij zullen staan. Mooie locatie, grote tuin. Er zullen andere mensen komen wonen, die er hun eigen verhaal gaan schrijven.

Maar voor het zover is, moet eerst het verhaal van Annie nog worden afgemaakt. Haar verhaal, verstopt in zoveel spullen, boeken, foto’s, maar vooral in de herinneringen, die bij het afvegen van soms wat stof weer naar boven komen. Mooie herinneringen aan een klein vrouwke dat voor haar familie en voor heel veel oud-leerlingen groots was geweest: tante Annie.