True love

‘En hoe hebben jullie elkaar leren kennen?’

Het is een vraag die ik bijna standaard stel als ik bij nabestaanden ben om het levensverhaal op te tekenen van de overledene. Als de laatste ouder is overleden, wordt het natuurlijk: ‘Hoe hebben jullie vader en moeder elkaar leren kennen?’ En dan ben ik altijd verbaasd als de kinderen dat niet weten. Als er ooms en tantes gebeld moeten worden. Echt, dat gebeurt... Hebben die ouders dat dan nooit verteld? Hebben die kinderen er nooit naar gevraagd…?

De verbazing komt vooral omdat ik het verhaal van mijn ouders maar al te goed ken. Mijn moeder kon het blijven vertellen. Hoe zij op de bruiloft van mijn vaders zus Jeanne thuiskok Julia (toen een begrip in de Kempen) moest helpen bij de bediening. Hoe hij ’s avonds laat vroeg of ze even mee naar buiten wilde gaan en daar toen een lied begon te zingen. Mijn moeder vermoedde dat hij te veel had gedronken, maar het was toch echt een serieus verzoek om elkaar beter te leren kennen. Drie jaar later traden ze in het huwelijk.

Je hoeft mijn dochters ook niet vergeefs te vragen naar óns verhaal. Pa winnaar van de wielerronde van Lieshout, moeder sportverslaggeefster. Pa die zijn zegebloemen aan moeder gaf - wat ik toen hoogst ongemakkelijk vond (‘Geef ze toch aan je moeder’, was mijn reactie). Maar dáár begon het wel, niet officieel, dat kwam pas later.

Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

In de jaren vijftig was dat vaak op een kermis. Waar anders kon je in die tijd leuke jonge meisjes en jongens tegenkomen? De jeugd struinde alle kermissen in de omgeving af.

In de jaren zestig sloegen de eerste vonken dikwijls over in een danstent. Dáár was het in de weekenden te doen – vaak met een live muziekband. Later kwam de disco.

Ik blijf het mooi vinden om naar die verhalen te luisteren. Hoe blikken werden uitgewisseld, anderen als hulpje werden ingeschakeld (‘Ik moet jou de groeten doen van…’), dat het ooit meteen raak was, maar dat er soms ook flink wat moeite voor gedaan moest worden. Ik zie de kersverse weduwe of weduwnaar dan in gedachten teruggaan naar die tijd – ze krijgen er altijd een glimlach bij op hun gezicht.

Deze week mocht ik het afscheid begeleiden van een man van 85. Zijn vrouw van 83 vertelde dat ze hem had leren kennen op het Zilverstrand in Mol. Ook zij kreeg de groeten. Ze had geen idee wie hij was. Zij was 15 toen, hij 17.

Hun verkering ging twee keer uit. Eén keer omdat ze het in de winter te koud vond om de afstand tussen haar en zijn woonplaats te overbruggen. De andere keer omdat zijn pa een liefdesbrief van haar had onderschept en vond dat het maar eens uit moest zijn met dat kinderspel.

Maar allebei de keren werd de breuk weer gelijmd. Hij was het toch echt voor haar. En toen ze hem het jawoord gaf, bijna 61 jaar geleden, wist ze: dit is voor altijd.

Zij was liefdesbrieven blijven schrijven. En hij schreef terug – zeker in de tijd dat hij in militaire dienst zat. Al die brieven hadden ze allebei bewaard en die waren onlangs ook meegegaan, toen ze naar een zorgappartement verhuisden. Keurig met een mooi lint eromheen.

Toen ze vorig jaar zestig jaar waren getrouwd, hadden ze elkaar die brieven weer eens voorgelezen. Drie of vier per keer.

Haar ogen glinsterden bij de herinnering, maar ook die van mij toen ze het vertelde. True love.