Kom laat ons vrolijk zijn

Muziek is de beste geleider naar herinneringen.  

Draai Mikes Theodorakis en ik sta weer op een Grieks strand, net genoten van een souvlaki, glas raki in mijn hand, pogingen doend om de sirtaki te dansen met Mikos en Dimitri.

Draai Bob Seger of Supertramp en ik ben terug in 1979, wachtend op de einduitslag van mijn middelbare schoolexamen en de tijd dodend met het grijs draaien van platen van deze zanger en deze groep.  

Als ik The Sweet hoor (Rumbo, rumbo, hey poppa Joe coconut) of The Slade ben ik weer 12 in mijn oranje slaapkamer, de wand volgeplakt met posters, uit de Popfoto gescheurd of uit de Muziek Express.

Hoor ik Koos Alberts ‘Zijn het jouw ogen?’ zingen, dan ben ik weer in een Chinees restaurant, waar de eigenaar tegen het einde van de avond de microfoon greep en spontaan begon te zingen. In no-time creëerde hij een koor. Iedereen zong mee.

Tegenwoordig brengen steeds meer nummers me voor even terug bij mensen die er niet meer zijn, omdat ze gedraaid werden bij hun afscheid. ‘Tennessee whiskey’ van Chris Stapleton. Ik had het nummer voor januari nog nooit gehoord, kende ook Chris Stapleton niet. Maar dit nummer was het eerste uitloopnummer bij het afscheid van Bjorn, een levensgenieter van 46, die er zomaar ineens niet meer was. Tennessee whisky staat sindsdien op mijn playlist. En elke keer als ik het hoor, ben ik weer even terug op die koude zaterdagochtend in Goirle, waar meer dan 400 mensen waren samengekomen om hun vriend letterlijk uit te zwaaien.

Ander nummer uit dezelfde dienst: 'Rode wijn' van Bram Vermeulen. Ik neurie het vaak – zeker bij het inschenken van een glaasje rode wijn. ‘Kom laat ons vrolijk zijn’.

Ook toegevoegd aan mijn playlist na een uitvaart: ‘Yesterday, when I was young’ van Charles Aznavour, omdat het allemaal zo waar is wat hij zingt. Gedraaid bij het afscheid van een oma van 90, yesterday nog dromend van de toekomst…, maar voor ze er erg in had al aan de finish. De tijd als een sneltrein.

‘For the good times’ van Johnny Cash herinnert me aan het afscheid van een Bourgondiër, handelsman en creatieve geest, wiens uitvaart in zijn eigen werkplaats werd gehouden. Binnen een paar dagen door zijn kinderen en kleinkinderen leeggeruimd en gevuld met stoelen, een spreekgedeelte, geluidsboxen. De koffie en de broodjes werden in zijn prachtige tuin geserveerd. Hij had het zelf kunnen bedenken.

En zo kan ik nog wel even doorgaan….

Soms blijven nummers na een uitvaart nog dagenlang in mijn hoofd hangen. Vorige week was dat ‘Rot sind die rosen’ van Semino Rossi, ook nooit eerder van gehoord en nee, niet aan mijn playlist toegevoegd. Eerlijk gezegd blij dat een paar dagen later Semino plaats moest maken voor Xavier Rudd met 'Follow the sun', gedraaid bij het afscheid van mijn achterbuurman Jan. Een aimabele man en net als ik een groot liefhebber van de wielersport. Grote kans dat ik een volgende keer als ik het nummer hoor weer even aan hem denk. Met een glimlach op mijn gezicht.

Muziek is de beste geleider…