IETS MOOIS
Vijf jaar geleden verloor hij zijn vriendin, met wie hij al heel lang samen was. Het sloeg de bodem onder zijn bestaan uit.
In de periode daarna ging hij zichzelf vragen stellen: wil ik nog wel blijven doen wat ik altijd al doe? Wil ik zo oud worden? Elke dag tussen vier muren? Elke dag tussen de computers?
‘Nee’ was het antwoord. Hij wilde liever buiten werken. Straks, als het te laat was, niet hoeven zeggen: had ik toen maar… Want ook hij kon zomaar ineens ziek worden en veel vroeger overlijden dan de meeste mensen denken dat ze doen. De gemiddelde leeftijd mag dan ouder dan tachtig zijn, velen vertrekken lang voordat ze die mijlpaal hebben bereikt.
Toen hij een advertentie zag voor een postbesteller, besloot hij te solliciteren. En nu fietst hij alweer een paar jaar elke dag fluitend door zijn dorp. Nee, hij krijgt bij lange na niet het salaris dat hij eerst verdiende, maar hij voelt zich vrijer en ja, gelukkiger.
De dood stemt tot nadenken…
Mijn man en ik deden hetzelfde toen onze zwager, deze zomer alweer veertien jaar geleden, veel te vroeg aan de eindmeet was. Pas 45, na vijf jaar ziek-zijn. Maar voordat de eerste tekenen van chronische lymfatische leukemie zich aandienden, had hij wél altijd van het leven genoten en dat was ook de boodschap die hij aan iedereen meegaf: stel niet uit, want voor je het weet is het te laat.
Voor ons reden om de rondreis door een ver land die we met onze kinderen wilden maken niet lang daarna te boeken. Thailand beviel zo goed dat we later ook nog met z’n allen door Sri Lanka en door West-Amerika zijn getrokken en als corona zijn hand niet had opgestoken, hadden we dit jaar waarschijnlijk Oregon, Idaho, Montana en Wyoming aangedaan.
Rijke ervaringen, onbetaalbare herinneringen.
De dood stemt tot nadenken…
Vorige week mocht ik de uitvaart begeleiden van een moeder, die altijd het zonnetje in huis was geweest. Het stralende middelpunt – als moeder én als oma. En toch… toch had ze veel te weinig van het leven genoten vonden haar kinderen. Ze had zich altijd weggecijferd. Te bescheiden, nooit op de voorgrond willen treden, altijd in de schaduw gestaan van haar man, die wél de aandacht opeiste. Pas de laatste jaren was hun moeder meer in haar kracht gekomen. 78 was ze geworden. Op zich een mooie leeftijd, maar wat hadden haar kinderen haar nog graag tien mooie jaren gegund in een appartementje met een bloemrijk balkon.
Een van haar zonen schreef haar dat in een brief, die hij aan haar sterfbed had voorgelezen en waarvan hij delen had opgenomen in zijn afscheidsspeech. Terugkijkend op haar leven had hij zich voorgenomen dat hij NU wil genieten van het leven, dat hij zachter en dankbaar wil zijn. Dat hij van de jaren die hem nog resten IETS MOOIS gaat maken. Om straks niet met spijt achterom te hoeven kijken.
De dood stemt tot nadenken… en tot (anders) doen…
Ik stond erbij, luisterde naar zijn woorden en keek naar de foto van zijn mooie, lachende moeder op de achtergrond. Haar onvoldoende geleefde leven was haar cadeau voor hem. En dat – hoe dubbel ook – ontroerde me…
