Brief voor een heks

Ik ken weinig mensen die zo mooi en betrokken kunnen schrijven én praten over verlies en rouw als de Belgische klinisch psycholoog Manu Keirse. Maandag was hij te gast in het hervormde kerkje van Eersel en hoewel ik al veel van zijn lezingen via YouTube heb bekeken en beluisterd, was het een belevenis om hem ook eens live te zien en te horen.

Keirse vertelde hoe moeilijk de meesten van ons het vinden om met verlies en verdriet om te gaan. We weten niet wat te zeggen. Het fijne is: we hoeven vaak niets te zeggen. Luisteren, luisteren en nog eens luisteren is voldoende. Er zijn…

Dat óók artsen, specialisten en psychologen er niet mee om weten gaan, vindt Keirse kwalijker. Zij krijgen immers vaak met de dood én dus het verdriet van nabestaanden te maken. En zij treffen mensen op hun spreekuur, die bezig zijn het verlies van een naaste te overleven. Dat kan de oorzaak zijn van veel fysieke en psychische klachten. Zo’n proces duurt gauw drie jaar. Bij het verlies van een kind is zeven jaar niet ongebruikelijk.

Keirse pleitte er ook voor om kinderen niet buiten te sluiten als er iemand overlijdt. Betrek ze overal bij, laat ze de vragen stellen die ze willen stellen en geef eerlijk antwoord. Kinderen willen dat. Het zijn ouders én docenten die ze willen beschermen, maar daar doe je een kind geen goed mee.

Het was een leerzame middag vol mooie verhalen, waarvan ik er een met jullie wil delen.

Het ging om de dochter van Keirse, toen die nog op de middelbare school zat.

Eén van haar leraressen was er die week niet, omdat haar moeder was overleden. De dochter vroeg zich af wat ze als klas daaraan moesten doen. ‘Schrijf haar een brief’, stelde Keirse voor. Hij had daar een handleiding voor. Maar de dochter twijfelde. Want eigenlijk was de juf helemaal niet zo’n lieve juf. Integendeel. Ze vonden haar een heks. En nee, dat kwam niet omdat haar moeder de laatste tijd ziek was. Ze was altijd een heks, zat gewoon nooit goed in haar vel.

Toch schreven de dochter en een paar vriendinnen een brief, die ze door alle klasgenoten lieten ondertekenen.

Aan het einde van het jaar bedankte de lerares haar klas. ‘Van alle klassen die ik ooit les heb gegeven en nog ooit les zal geven, zijn jullie de klas die ik nooit zal vergeten.’ Ze keek de kinderen een voor een aan, noemde hun naam en bedankte ze toen voor wat ze na de dood van haar moeder voor haar hadden betekend.

En toen Keirse dat vertelde, pinkte toch menigeen in de zaal een traantje weg.

Want zo simpel kan het zijn...