Bezemschoon
Het leegruimen van mijn ouderlijk huis doet me meer dan ik had verwacht.
Dat het geen eendagsklus zou worden, wist ik wel. Mijn moeder mocht dan nog zo veel geruimd hebben, toch waren het nog twaalf vertrekken die leeggemaakt moesten worden. En dan laat ik de garage en het tuinhuisje nog maar even buiten beschouwing.
Een bedrijf inhuren? We hebben het even overwogen. Ik kom ze regelmatig tegen op uitvaartbeurzen. Bedrijven die het hele huis binnen een dag ‘bezemschoon’ opleveren. Ze vragen een bepaald bedrag per vertrek en zorgen dat alles op de juiste plek terecht komt: hetzij in de kringloopwinkel, hetzij in de milieustraat en een enkele keer zullen ze ook nog weleens een slaatje proberen te slaan uit een bijzonder schilderijtje of een antiek kastje. Geen idee eigenlijk…
Maar de gedachte dat de inhoud van alle kasten, laatjes en doosjes rücksichtslos in een container ging, konden we maar moeilijk verkroppen. Niet dat er heel veel van waarde tussen zou zitten, maar wellicht toch wel iets dat iemand in de familie nog zou willen, al was het maar als aandenken…
En ja, dan kom je zoveel tegen… Zoals de bidprentjes, waar ik het eerder over had. Bergen foto’s – al dan niet opgeplakt in albums, boeken, stapels boeken, veel van Readers Digest. Krantenknipsels – mijn moeder knipte jarenlang elke week mijn column uit én alle andere artikelen die ik schreef. Dozen met spellen. Mappen met verzekeringspapieren, bankafschriften – van járen….
De herinneringen buitelden over elkaar heen. Aan de eerste weken in dit huis, toen alles nog zo groot en nieuw leek. Aan de zaterdagavonden, met z’n allen voor de tv, met een grote bak chips en een dipsausje in het midden. Van de spelletjes die we in de tuin speelden, van de tenten die we er bouwden in de zomer en de sneeuwpoppen die we er maakten in de winter. En die ene iglo, toen er eens wat meer sneeuw viel dan gewoonlijk.
Onze tienertijd. Huiswerk maken in de keuken, want daar was het warm. En soms zelfs hangend over de diepvrieskist in de bijkeuken, als het in die keuken toch te rumoerig werd. Een bank vol vrienden van mijn broer op zondagmorgen. Als hun ouders dachten dat ze in de kerk zaten.
Maar het zijn niet alleen herinneringen, die opborrelen. Het zijn ook emoties. Want in dit huis brachten mijn ouders ook hun laatste weken door en die waren bij allebei verre van prettig. Sterven hoort bij het leven, maar er zit een groot verschil in de manier waarop. Zowel mijn moeder als mijn vader leverde een zware strijd, allebei hadden ze pijn en waren ze bang…
In de kelder vinden we doosjes met zaadjes. ‘Tomaten, augustus 2015’ staat er op een van die doosjes, bestemd voor de oogst van 2016. Het waren de laatste zaadjes die mijn moeder bewaarde. In de zomer van 2016 was ze er al niet meer, ze haalde niet eens de winter. En we komen het logboek tegen dat we meer dan een half jaar bijhielden voor de wijkverpleging, toen mijn vader ziek op bed lag en langzaam maar het einde sukkelde. ‘Wortelstamp in de koelkast, met een schaaltje appelmoes’.
Wat had ik ze allebei een ander einde gegund en wat hadden ze het ook verdiend…
Langzaam maar zeker wordt het huis van onze jeugd ‘bezemschoon’. De meubels en het witgoed gaan naar een opkoper. Ik neem uiteindelijk veel meer mee naar huis dan ik had gedacht – ‘ik hoef niets’. Van gegraveerde limonadeglaasjes tot de bundels van onze dorpsdichter Charel Baelemans – toch sund om weg te gooien – alles bij elkaar een paar dozen vol.
En een veel grotere doos met afgestofte herinneringen. Herinneringen die ik me had onthouden als we dit mooie, zware werk hadden uitbesteed.
