Asbestemming

We hebben nog steeds niets met ze gedaan. Ze staan alweer bijna een half jaar naast elkaar, allebei nog in de kunststof urn, die we van het crematorium meekregen. Zelfs de kleurrijke doos, waarin die verpakt zaten, zit nog om ze heen.

Ze? Ik heb het over mijn ouders, maar eigenlijk moet ik schrijven de as van mijn ouders, want meer is er niet van ze over. Die resten willen we een keer gaan uitstrooien, maar wanneer, hoe en waar? Het komt er door allerlei andere besognes gewoon niet van om daarvoor iets te organiseren. Misschien zijn we er ook gewoon nog niet aan toe.

We zouden de urnen ook kunnen begraven. Natuurbegraafplaatsen hebben daar schilderachtige plekjes voor, maar vragen voor die plekjes toch al gauw een paar duizend euro. Als ik iets weggegooid geld vind is het dat! Want voor niets kun je een urn ook in je eigen tuin begraven.

Er bestaan zelfs urnen met een boomstek erin. Op de plek waar de urn wordt begraven, gaat dan een boom groeien. Urnen met bloemzaadjes zijn er ook.

Een lezeres wees me vorige week op tuinurnen, die ze tijdens de Dutch Design Week was tegengekomen. Gemaakt door kunstenaar Michel Kuijpers. ‘Stop mij straks maar in zunne kei’, had ze gekscherend tegen haar man gezegd. ‘Dan kun je nog eens tegen mij kletsen, als je een rondje door de tuin maakt.’ Waarop hij had geantwoord: ‘Of tegen je aanschoppen als ik boos ben.’

Op een beurs zag ik een open urn die verbonden was met de grond. Als het regende, sijpelde de as langzaam de grond in.

De pot een plekje in huis geven kan ook. De markt is vergeven van de meest prachtige creaties. Van heel simpel tot ware kunstwerken. Mijn oud-collega Nadia Gonegai maakt urnen, waarin ze het profiel van de overledenen verwerkt. Als er licht op wordt gericht, zie je omtrekken van het hoofd op de muur. Heel bijzonder. Alsof de overledene er nog is…

Maar dat moet je natuurlijk wel willen…

Andere optie is de as in een grote ballon de lucht in laten. Is dat niet slecht voor het milieu, want gewone ballonnen oplaten mag in heel veel gemeenten niet meer…? Nee, volgens een van de aanbieders op internet. De ballonnen zijn 100% biologisch afbreekbaar.

Ook erg in: de as verwerken in sieraden. Om de overledene altijd bij je te dragen. Of – nog een stapje verder – de as op je lijf laten tatoeëren. Vorige week zaterdag mocht ik daar getuige van zijn. Een trouwe lezers en intussen vaste mailvriendin wilde de as van haar onlangs overleden moeder verwerkt hebben in een tattoo op haar pols. Ze is helemaal niet van de tattoos, maar hier maakte ze een uitzondering voor. Op haar pols prijkt nu een hartje, waarin ook moeder en kind zijn terug te vinden.

Heel bijzonder, hoewel ik er zelf niet voor zou kiezen. Als het aan mij ligt wordt het verstrooien op een dierbare plek. Maar hoe, waar en wanneer? Daarover moeten we binnenkort maar eens in conclaaf.