Daar zaten we dan. Met z’n tienen rond een boomschijf, zeg maar gerust een stevige stam, waarvan een terrastafel was gemaakt. Op die schijf een schaaltje bitterballen en glazen met wijn én bier. Een welkome traktatie na een hele dag staan, uitleggen en vragen beantwoorden op Open Dag van de natuurbegraafplaats in Heeze.

‘Zo’, dacht ik, terwijl ik de mannen en de vrouwen om mij heen bestudeerde, ‘dit zijn dus mijn nieuwe collega’s.’ Sommige van hen was ik al eens eerder tegengekomen. Andere kende ik van de fotootjes bij de advertenties die zij regelmatig plaatsen. Vreemd om na zoveel jaren journalistiek andere vakgenoten te hebben.

Ik noem ze collega’s, maar eigenlijk zijn het concurrenten. We vissen immers uit dezelfde vijver. Weliswaar zwemt er genoeg vis in die vijver, maar de hengelaars op de wal worden wel steeds talrijker. De branche is booming. In het begin dacht ik nog: ik ben er nu meer op gefocust, daarom zie ik er steeds meer. Net zoals je overal vrouwen met dikke buiken zi...